Het wordt winter in Peru

Er zit verandering in de lucht. Een maand geleden lag Lima onder een blauwe hemel. Inmiddels nadert de winter en dat heeft gevolgen voor het weer. Hoewel Lima in de tropen ligt, blijft de maximumtemperatuur zo rond de 20˚ steken. Door de hoge vochtigheidsgraad voelt het kouder aan, zodat we de hele dag een trui of vest aanhebben. De lage temperatuur wordt veroorzaakt door een koude golfstroom, die vanaf de zuidpool naar het noorden stroomt. Lima ligt daardoor nu in een strook van vochtige lucht, waardoor een groot deel van de stad de hele dag in een mist gehuld is. Soms slaagt een waterig zonnetje erin zich door de mist heen te boren, maar de lucht blijft grijs en grauw. Volgens mensen die hier al heel lang wonen, regent het nooit in Lima; hoogstens is er een kortdurende motregen. Lima is dan ook een van de droogste steden op deze aardbol. Toch is er wel water in de stad, dankzij het Andesgebergte, vanwaar in de regentijd de woeste rivieren naar beneden kolken. Met goed waterbeheer kan de stad het hele jaar voldoende water hebben; de vele parken worden keurig bewaterd.

Op 6 juni hebben we Hylkje’s verjaardag gevierd met het drinken van een kop koffie en een heerlijk gebakje. Het werk van Hylkje liet ons niet de tijd voor een uitgebreid feestje. Bovendien misten we dierbare gasten. We willen graag iedereen bedanken die op één of andere manier felicitaties heeft gestuurd. Ook Henk heeft het op zijn manier druk. Hij is begonnen aan een taalcursus Spaans: elke dag anderhalf uur les plus huiswerk. Het is een aparte ervaring om weer in een schoolklas te zitten met huiswerk en beurten voor de klas. Volgende week heeft hij examens voor de eerste ronde.

Vorig weekend maakten we een uitstapje naar Trujillo, een oude koloniale stad uit de Spaanse tijd, die ongeveer 600 kilometer ten noorden van Lima ligt. Dat is toch weer wat verder van de Zuidpool en dichter bij de evenaar, waardoor de zon krachtiger kan schijnen. We reisden met een nachtbus, waarin de stoelen helemaal achterover geklapt konden worden. Voor wie niet wilde of kon slapen was er een ruime selectie films en op het ingebouwde scherm konden we op het internet nog eens onze eigen blog nalezen. ’s Morgens in alle vroegte kwamen we aan en repten we ons meteen naar ons hotel om een beetje bij te komen.
Na aankomst in Trujillo bleek dat we zo ongeveer het saaiste weekend van het jaar hadden uitgekozen: het weekend van de presidentsverkiezingen. Zoals in de dagen van keizer Augustus, was iedereen verplicht om voor deze gelegenheid naar de stad te reizen, waar men was ingeschreven. Aan de ene kant was dat voor velen een mooie aanleiding voor een familiereünie, aan de andere kant was het voor veel Peruanen ook een kostbare zaak.
Om te voorkomen dat de gemoederen al te verhit zouden raken, was er een gebod uitgevaardigd dat er het hele weekend geen alcohol geserveerd mocht worden, waardoor gezellige kroegen en bars niet openden. Ook kerkdiensten leken tot risicovolle gebeurtenissen te worden gerekend: op zondag vanaf 8 uur ’s morgens tot 6 uur ’s avonds dienden kerken gesloten te blijven. De stembussen sloten om 4 uur ’s middags en vanaf een uur of vijf werd het druk op het Grote Plein in het centrum van de stad. Aanhangers van PPK (kort voor: Pedro Pablo Kuczynski) en Keiko Fujimori reageerden hun vreugde, respectievelijk teleurstelling, af. Er werd met vaandels gezwaaid en er was veel vlagvertoon van beide partijen, maar tot vechtpartijen kwam het niet. De oproerpolitie was goed voorbereid en hield de partijen uit elkaar. Nadat alle stemmen waren geteld, bleek dat PPK met een uiterst kleine marge van ongeveer een halve procent had gewonnen en nu heeft Peru een nieuwe president.

Trujillo is een relaxte plaats met een vriendelijke bevolking. Het oude centrum is overzichtelijk met veel overblijfselen uit de Spaanse tijd. Patriciërswoningen met prachtige patio’s, bekleed met geglazuurde tegels roepen een sfeer van vergane glorie op. De kathedraal (uit 1666) is indrukwekkend met de vele altaren in de zijkapelletjes en het hoofdaltaar met veel goud. De schilders van het plafond leken Michelangelo tot voorbeeld te hebben genomen, maar waren helaas niet in staat gebleken zijn talent ook maar enigszins te benaderen. Dit gebouw valt echter in het niet bij het klooster El Carmen, – een 19-eeuwse karmelietessenklooster – en de bijbehorende barokke kerk. Na een klop op het luikje, deed zich een stem horen van een verder onzichtbaar blijvende vrouw. De stem maakte ons duidelijk dat we zes soles moesten betalen, waarna we de kerk met het vergulde altaar mochten bekijken en het naastgelegen kunstmuseum met werken uit de koloniale tijd.
Eén van de redenen waarom we naar Trujillo wilden reizen, was om de rijke historische overblijfselen te zien van de precolumbiaanse volkeren die hier leefden voordat Columbus in 1492 voet aan wal zette op de Amerikaanse kust. Van de Inca’s, die in de tijd van Columbus in Peru woonden is redelijk veel bekend, omdat de Spaanse veroveraars veel over hun cultuur hebben opgeschreven. Maar voor die tijd leefden er ook al hoogontwikkelde volken in Peru. Van hen was tot vrij recent niet veel bekend, omdat er niets over hen op schrift is gesteld. Belangrijke opgravingen zijn pas vrij recent van start gegaan. Daarbij zijn in de droge woestijn langs de kust – eigenlijk bij toeval – overblijfselen gevonden van een volk dat hier in de eerste acht eeuwen na Christus in de delta van de rivier de Moche leefde. Ruim tien jaar geleden werd een graftombe gevonden met een mummie van een vrouw en vele versierselen van goud. Zij staat nu bekend als de Señora de Cao (de Vrouwe van Cao), naar de plaats waar zij gevonden werd. Naast haar waren de overblijfselen van enkele dienaressen, die kennelijk met haar de dood waren ingegaan, om haar in het hiernamaals te dienen. Waarschijnlijk hebben klimaatveranderingen er rond 800 na Christus toe geleid dat dit volk moest wegtrekken naar vruchtbaarder streken. Hun steden verdwenen onder het zand van de woestijn en bleven daar onaangeroerd, totdat ze recentelijk werden teruggevonden. Het is een bijzondere ervaring om zo door een duinlandschap te lopen in de wetenschap dat er nog vele onbekende zaken in de grond verborgen liggen.

Nakomelingen van dit volk hebben dichterbij Trujillo de Zonnetempel en de Maantempel gebouwd, van een afstand lijken ze op pyramides in het golvende duinlandschap. De Zonnetempel is het grootste lemen gebouw ter wereld; helaas door aardbevingen zwaar beschadigd.

We bekeken de Maantempel, die van belang is vanwege de vele reliëfs en muurschilderingen die van onder het zand en het leem tevoorschijn kwamen. Tussen de beide tempels ligt een grote zandvlakte, waaronder – zo bleek na proefopgravingen – een hele stad verborgen gaat.
Tot zover deze aflevering van onze blog. Ik heb de mogelijkheid om te reageren wat eenvoudiger gemaakt, omdat sommigen daar moeite mee hadden. Reacties worden op prijs gesteld, maar voel je zeker niet verplicht om te reageren.
Met hartelijke groeten van Hylkje en Henk

Wie meer over wil lezen over de Moche-cultuur verwijs ik naar Wikipedia: De Moche cultuur
Een mooi overzichtsartikel over de Dame van Cao vind je hier: De Vrouwe van Cao.