Een weekend in Lima

Lieve vrienden,

Het wordt weer de hoogste tijd voor een berichtje uit Lima. Twee van de drie maanden van ons verblijf in Peru zijn al weer voorbij. Op school ben ik (Hylkje) met de laatst loodjes bezig; nog een kleine twee weken en dan begint de vakantie. Hoewel, ondanks het feit dat ik het nogal druk heb met het schoolwerk, voelt het verblijf in Peru nog steeds als een lange vakantie.

De laatste twee weekenden hebben we besteed aan het verder verkennen van de stad Lima, want hier is ontzettend veel te zien aan musea en oudheden en zelfs midden in de stad zijn twee grote opgravingen: twee enorm grote bergen zand en klei waar het verkeer omheen rijdt: Huaca* Pucllana (Limacultuur 300 – 700 n Chr.) en Huaca Huallamarca (220 n. Chr.). Je gaat door een hek en dan sta je in de cultuur van eeuwen geleden. De mensen hadden destijds de gewoonte om, als er een nieuwe periode aanbrak – bijvoorbeeld als de priester was overleden of afgezet – , een nieuwe tempel bovenop de oude te bouwen, vandaar dat de opgravingen er uitzien als een piramide.

Het is pas sinds de 90er jaren dat de Peruaanse regering aandacht kreeg voor de culturele schatten. De gids vertelde dat de locatie van de opgraving destijds een mooie plek was om met crossmotoren door het zand te rijden of feestjes te vieren. Er is dus veel vernield maar er schijnt ook nog heel veel onder het zand verborgen te zijn. Er werd gebouwd met ongebakken stenen en, als het klimaat in Lima niet zo droog zou zijn, hadden de overblijfselen van de tempels er al lang niet meer gestaan.

De musea staan trouwens boordevol met voorwerpen uit de opgravingen. We waren in het Rafael Larco Herreramuseum met in de zalen ontzettend veel en in een opslagplaats nog eens heel veel opgegraven aardewerk. Na afloop hadden voorlopig wel even genoeg – overigens prachtige – potjes gezien, dachten we, tot we in een bijgebouwtje nog een aparte tentoonstelling aangekondigd zagen: potjes met nogal erotische afbeeldingen, die zo expliciet zijn dat we daar maar geen foto van plaatsen.

In het oude centrum van Lima zijn we naar de aflossing van de wacht bij het presidentieel paleis geweest. Wie op tijd aanwezig was, en dat waren wij, kon van het schouwspel genieten vanaf de tribune. Het was een gebeuren met heel veel paarden, mooi uitgedoste militairen en veel muziek. Het leukste was nog de genoeglijke sfeer op de tribune waar vooral Peruanen zaten. Het lukt Henk al aardig om wat van de conversatie op te vangen.

Dan zijn er heel wat oude kerken en kloosters, hoewel, ook weer niet zo héél oud voor Europese maatstaven, want er zijn regelmatig aardbevingen in Peru. Het klooster van San Francisco, dat we vorige week bekeken, had de grote aardbeving van 1746 doorstaan. De buitenkant van de prachtige kloosterkerk schijnt een van de meest gefotografeerde gebouwen van Lima te zijn. Heel bijzonder was de rondleiding door de catacomben van de kloosterkerk waar een gigantische hoeveelheid (250.000) beenderen en schedels uitgestald lagen; netjes gesorteerd op soort en gearrangeerd in mooie patronen. Tot begin 19^e  eeuw werden de catacomben onder het klooster als algemene begraafplaats van Lima gebruikt. De lichamen werden destijds in kuilen met loog gelegd.

Op een zaterdagmiddag bekeken we de kerk van Santo Domingo, ook in het oude centrum. Zo te zien, zou er net een huwelijksdienst beginnen. De oude priester zat onderuitgezakt op een stoel en de gasten druppelden binnen. Na een minuut of 20 begonnen de kerkgangers steeds achterom te kijken maar het bruidspaar was nog niet gearriveerd. Uiteindelijk ging de priester staan en hij begon met de liturgie en nadat hij de tweede Bijbellezing (Brief van Paulus aan Korinthe over de liefde) bijna had afgerond, werden sommige kerkgangers onrustig want… het bruidspaar, omringd door bruidsjonkers en bruidsmeisjes, kwam binnen. De priester werd onderbroken door het ‘Daar komt de bruid’, het bruidspaar ging zitten en er kon meteen met het voorlezen van de huwelijksvragen worden begonnen. Wij vonden dit heel komisch: met de dienst beginnen terwijl het bruidspaar er nog niet is! Pas later hoorden we dat het eigenlijk helemaal volgens de gewoonte van het land is: het zou heel onbeleefd zijn om te beginnen als alle gasten er nog niet zijn. Een ander gewoonte hier is namelijk: te laat komen!

 

 

 

 

 

We gingen, op een zaterdagavond, naar het Parque de las Fuentes. Dit park is een trekpleister voor de bewoners van Lima en we zagen hele families er naartoe gaan. Het is een park met grote fonteinen, in allerlei vormen en maten en ’s avonds worden die beschenen met gekleurd licht. Het mooiste was een doolhof waarvan de ‘muren van water’ op onverwachte momenten gingen spuiten. Dikke pret bij de Peruaanse jongelui! Leuk om zo’n stukje Limanese cultuur mee te maken. Iedereen liep met een zakje popcorn in de ene en een flesje Inca Kola, de nationale frisdrank, in de andere hand. Inca Kola smaakt als Exota (de 65plussers herinneren zich dit drankje nog wel).

 

 

 

 

 

We beleven van alles: vorige week hadden we ergens iets betaald en vervolgens werden we teruggeroepen! We hadden betaald met vals geld! Dat hier vals geld in omloop is, wisten we al. Bij echt elke betaling met papiergeld, wordt de echtheid van het geld gecheckt door het biljet tegen het licht te houden. In de eerste week van ons verblijf hadden we ook al iets meegemaakt toen een keurige mevrouw die uit de taxi wilde stappen (dachten wij) vroeg of we geld konden wisselen. Dat konden wij en … het geld dat we terugkregen bleek vals te zijn. Je wordt er wel wat onzeker van en elke keer als het wisselgeld er wat nieuw uitziet, vraag je je af of het wel echt is. Er zijn folders in omloop waarin uitgelegd wordt waar je op moet letten, maar desondanks kunnen we het verschil tussen echt en onecht niet goed zien. Als buitenlander zijn we waarschijnlijk ook een dankbaar doelwit voor kwaadwillenden.

Overal waar je komt word je geconfronteerd met veiligheidsmaatregelen in geval van een aardbeving. Peru heeft enkele zeer grote aardbevingen meegemaakt. In gebouwen en in veel straten staan aanwijzingen voor wat je moet doen in geval van een aardbeving. In alle gebouwen zijn plaatsen aangeven waar je, in het geval van een aardbeving, moet gaan staan; meestal bij een pilaar. Op straten en pleinen staan grote cirkels getekend waar je, vervolgens – als er geen instortingsgevaar meer is – moet gaan staan. Op school heb ik een draaiboek voor het geval dat ….. Op het schoolplein staan ook de bekende cirkels. In het begin was dat wel even wennen om zo direct met aardbevingsrisico’s geconfronteerd te worden maar, gek genoeg, het went. Een gids in één van de musea zei dat er gemiddeld één keer in de 10 jaar een aardbeving is in Peru en de laatste was in 2007 (in de stad Pisco en omgeving, 145 km ten zuiden van Lima vielen meer dan 500 slachtoffers). Het schijnt dat er tegenwoordig aardbeving ‘proof’ gebouwd wordt, maar als ik de hoge flatgebouwen hier in de buurt zie, dan zou dat voor mij toch niet ‘rustig wonen’ zijn. Dan maar liever onder de zeespiegel achter een hoge Nederlandse dijk.

Het wordt inmiddels steeds meer winter. Wij snappen niet dat het hier, 12 graden ten zuiden van de evenaar (op dezelfde hoogte als Darwin in Australië), zo fris kan zijn. Het voelt vaak kil aan vanwege de mist uit zee. De temperatuur schommelt rond de 20 graden en volgens de mensen hier wordt het nog koeler; pas in november warmt het weer op. Veel mensen die wij kennen gaan in de weekends vaak naar een plaats verderop in het binnenland. Zo’n 20 kilometer van de zee is het heerlijk zonnig, of zelfs warm. In de bergen is het in deze tijd van het jaar zelfs de beste tijd wat het weer betreft en …. daar gaan we over twee weken met vakantie naartoe. Uiteraard naar Machu Picchu en verder naar het zuiden van Peru naar de stad Arequipa, het Titicacameer en de Condorvallei. Daar wacht weer een nieuwe ervaring: de hoogte: 4900 meter. Sommige mensen krijgen last van hoogteziekte in die streken. We zullen zien …

Een hartelijke groet uit Lima van Hylkje en Henk

*huaca (spreek uit: wakka) betekent ‘heilige plaats’